Match Point, 2005

  Sevgili Newyorker yönetmenimiz Woody Allen'ın Avrupa'da çektiği filmlerinden biri olan Match Point oldukça gerilimli, kumpaslı ve entrika dolu bir yapıt. Filmin türü alıştığımız Woody Allen tarzına biraz uzak olsa da, senaryo yine erkek-kadın ilişkisini irdelemek üzerine kurulu.
  Jonathan Rhys Meyers'in canlandırdığı Chris Wilton İrlandalı bir tenis antrenörüdür. En önemli tenis turnuvalarından biri olan Wimbledon'a ev sahipliği yapan Londra film için güzel bir mekan olsa da, oyuncular tenis oynamayı bilmediği için bu olanaktan yeterince faydalanılmamış. O güzelim kortları yeterince seyredemedik. Ancak açılış sahnesi tenisin efsane metaforlarından biriyle başlıyor, aynı zamanda filmin finalinin bir değişik versiyonu adeta. Evet biraz karışık anlattım ama basitleştireyim hemen. Top fileye geldiğinde ya fileyi geçemez kaybedersiniz, ya da fileyi geçer ve kazanırsınız. En önemli faktör şanstır. Tenisçiler için prestijli sayılar değildir bunlar, oyuncunun attığı top filede takılır ve karşı tarafa geçerse rakibinden nazikçe özür diler. Chris Wilton fakir biri olarak doğduğu için şanssız olduğunu düşünüyor. Yine de vazgeçmemiş ve hayatta yeni şanslar elde etme peşinde.
  Tenis oynamayı bırakıp Londra'ya tenis antrenörü olmaya geliyor. Prestijli bir kulüpte ders vermeye başlıyor. Öğrencisi Tom Hewett ile dostluk geliştiriyor. Tom'un kızkardeşi Chloe kendisine aşık oluyor. Ancak esas kadınımız Scarlett Johansson, yani Nola Rice. Nola Tom'un nişanlısı ve bir klasik olarak tüm erkeklerin dikkatini çeken bir kadın. Amerika'dan gelmiş ve sürekli oyunculuk seçmelerinde eleniyor. Ailenin kötü gelini. Chris Nola'ya ilk görüşte tutuluyor.
  Paradan da vazgeçemediği için Chloe ile evleniyor. Film de tam bu noktada bir keşmekeşe sürükleniyor. Nola ve Tom ayrılıyor. Chris ile Nola'nın yasak ilişkisi başlıyor. Chris gün geçtikçe para ve aşk arasında seçim yapmaya sürükleniyor.

  Kimileri senaryoyu hareketli ve sürükleyici bulsa da, ben bu kadar klasik bir hikayede sıkıldım. Woody Allen'ın tarzı tabi ki farklı bir renk sunmuş, ancak filmin ikinci yarısında bitse gitsek duygusuna kapıldım. Çok fazla git-gel var. Ama hep aynı monotonlukta. Chris hayatındaki kadınları mı oyalıyor, Woody Allen seyirciyi mi diye sormalı bence.
  Filmin bir başı bir de sonu güzel, çünkü zekice bağlanmış. İçerdiği cinayet vakası başlı başına Suç ve Ceza'ya gönderme. Zaten filmin ortalarında Chris'in evinde Dostoyevski okuduğu ve daha sonra kayınpederiyle Dostoyevski sohbeti yaptığı kısımları da düşünürsek, göndermeden ziyade kafaya kakma durumu.
  Zekice metaforlar bir tek filmin sonunu Agatha Christie tadında bağlamaya yaramış. Genel olarak diğer filmlerden aldığı tadı almadım. Woody Allen'ı ilk defa izlediğinizde çok etkileniyorsunuz. İkinci ve üçüncü filmlerde tarzını yakalıyorsunuz. Ancak daha sonra sürekli kadın-erkek ilişkisi irdelediğini, bir takım konuların ısıtılıp ısıtılıp işlendiği algısına kapılıyorsunuz. Woody Allen severler kızacaktır ama bence durum böyle. Midnight in Paris ve Annie Hall'un yanında solda sıfır kalır diyorum bu film.