yollar bizim

  Bu satırları yazacağım aklıma bile gelmezdi ama bu sömestr bi duygusalım. Son sömestr tatilim diye böyle olduğunu düşünebiliriz. Ama lise arkadaşlarımı görmenin etkisi de büyük. Birazdan da evden çıkıp kıymalı böreğim le buluşacağım.   Biz lisedeyken en büyük kavgamız müzikti. Kim ne dinliyorsa ona göre gruplaşırdı. Grupların özelliği ve ismi değişse de ergenliğin değişmeyen furyası kendini bir gruba, bir yere ait hissetmek... Bizim zamanımızda da okul çıkışlarında rapçiler, rockçılar ve metalciler toplanırlardı. Metalciler her zaman sert çocuk/kız'lardı. Genelde de tansaştan alışverişimizi yapar kordonda çimlere çökerdik. Bütün paramızı karikatür dergilerine ve küpelere/piercinglere yatırırdık. Gündem bu hafta kim ne çizmiş, kimin konseri varmış, yeni bir grup dinlenmiş mi vs idi. Bi de her sınıfta enstrüman çalan bir kişi mutlaka bulunur, o haftaki stüdyo maceraları dinlenirdi.   Lise anılarımın en güzellerinden biri arkadaşımızın akustik gitarına eşlik ettiğimiz "Nothin

  Bu sezon tam bir yaprak dökümüydü. Sevdiğim diziler arka arkaya final yapıp ekranlara veda ettiler. Önce Gossip Girl, ardından Fringe. Daha Fringe'in finalini izlemedim ama Anna Torv'u o kadar seviyorum ki dizi bitmesin diye yavaş yavaş izlemeye çalışıyorum.   Fringe başlı başlına efsanevi bir yapım. İlk bölümünü izlediğim günü dün gibi hatırlıyorum. Karanlıkta laptop ın karşısına geçmiştim, gerim gerim germişti dizi beni. Sonrası da çok akıcı ve ilgi çekiciydi. Bir de yeni öğrendim anatomi bilgilerim diziye olan merakımı kamçılıyordu. Walter karakteri çok uçuk, bi o kadar muazzamdı.   Gossip Girl ise -kabul etmeliyim ki- benim ergen yanımdı.   Bu iki farklı dizinin başrolleri Anna Torv ve Blake Lively'i çok sevmekle beraber birbirlerine çok benzetiyorum. Blake, Anna'nın gençliği gibi geliyor. Anna Torv daha donuk bir karakteri canlandırsa da günlük hayattaki gülüşü çok içten. Blake Lively zaten çocuksu gülümsemesiyle gönlümde taht kurmuş durumda. Ne diyebilirim

  Çok istediğim birşeyi rüyamda görmek asla gerçekleşmemesi demekti. Freud'u tanıyana kadar rüyalarımın uğursuzluğuna inanırdım.   Oysa O'nu rüyamda gördüğümde ne benim olmasını istiyor ne de bilinçdışımın bir köşesinde bu kadar yer ettiğini biliyordum. Sabah kalktığımda ilk hissettiğim büyük bir hayranlıktı. İnsan beynine, en ufak ayrıntıyı bile hafızaya alabilmesinden dolayı büyük hayranlık duydum. Sonra kendime şaştım. Aşık olmanın insaniliğini o kadar unutmuşum ki rüyamda görene kadar duygularımı bastırdığımı farkettim. Halbuki ruhun sonsuz özgürlüğünü savunan ben, iş kendime gelince büyük bir diktatör kesiliyordum. Yataktan bir daha duygularıma söz geçirmemek üzere kalktım.   Okula vardığımda rüyanın etkisinden çıkmış, gerçekliğin kollarına kendimi bırakmıştım. O zaman çok ufak bir ayrıntıyı atlamış olduğumu anladım. Evet onu tanımıyor olduğum gibi hiçbir ortak çevrede bulunmuyorduk! İsmini bile öğrenemeyecek olmak içimi acıttı.   O'na daha dikkatli bakmaya başladığ

  Ajanda ve takvim sevgim kendimi bildim bileli var ama Metis ajandalarını gördüm göreli bunun adı resmen AŞK . İlk ajandamı 2009'da almışım ama nereden denk geldim de aldım bilemiyorum. Kıbrıs Şehitleri Caddesi'ndeki bir zamanların efsane İletişim 'i, şimdinin kitapsanında görmüş olmam muhtemel. En büyük hatam ise YGS-LYS'ye hazırlanacağım nasıl olsa ajanda yazacak vaktim olmaz diye 2010 ajandasını almamam(kendime haksızlık yapmayayım belki de alacak vaktim olmadı). Resmen koleksiyonumdaki eksik parça!   Ajanda günlükten bile güzel birşey, hangi gün hangi etkinliğe katılmışsın nereye gitmişsin gayet özet şekilde var. Gerçi ben zaman zaman günlük muamelesi yapıp duygularımı da yazıyorum. Mesela Büyük Ev Abluka'da konserinde Bas Bariton'a aşık olmuştum, oraya hemen çakmışım bi KALP .   Günlükten bile güzel dedim ya... İnsana Almanca, Biyoloji, İngilizce sınavlarından daha çarpıcı birşey hatırlatabilir mi lise yıllarını!   Bazen de araya g

  Fırat çıkmadan önce bu kadar karikatür delisi değildik. İlk imza günüme gittiğimde Penguen son demlerindeydi. Erdil Yaşaroğlu-Yiğit Özgür-Serkan Altuniğne-Ersin Karabulut dörtlüsünden efsanevi bir poster imzalatmıştım. Tabii o zaman Ersin Karabulut diğerleri kadar tanınmıyordu. Yine vardı kendi çapında ergen bir kız kitlesi, aa sandıkiçini çizen sümüklü Ersin ihihih diye dolanıyorlardı. Utangaç tavırlarından sonra ben de kendisini pek sevdim, Sandıkiçi’nin sıkı takipçisi oldum. Ersin Karabulut 2-3 hafta üst üste facebook’tan bahsetmişti köşesinde. Ben de 2007 yılındaki Penguen imza gününden sonra takipçisi olduğum Ersin’i yine takip ettim ve girdim facebook’a.  (2007 İzmir Tüyap-Penguen İmza Günü)

  Dede Korkut ahaliyi başına toplayıp sürekli tarihi hikayeler anlatırmış. Benim dedemin de bir ahalisi olmadığına göre, misafir olduğu süre zarfınca bana anlatıyor hikayelerini. Hikayeden çıkarılan ders de bonusu. Ben de bu güzel hikayelerden sizi mahrum bırakmıyor, hemen iki tanesini patlıyorum. (Vikipedia'dan arakladığım Dede Korkut büstü) i. Bir karı-kocanın bebeği varmış. Bebeği evde bırakıp komşuya gitmişler. Geri döndüklerinde de kapının önünde bir kedi, ağzı burnu kan içinde. Adam benim bebeğimi yedi diye hemen öldürmüş kediyi. İçeri girip baktığında ne görsün!!! Bebeğin başında kan içinde parçalanmış bir yılan. Adam ömür boyu vicdan azabı çekmiş kedi bebeğimin canını kurtardı, bense onun canını aldım diye. DERS: Hiçbir şey göründüğü gibi değildir!!! ii. Adamın biri bok temizliyormuş. Bi gün bi arkadaşı "Padişah değişti duydun mu"  diye sormuş. Adamımız: "Kim gelirse gelsin ben yine bok temizleyeceğim" DERS: İktidara kim gelirse

  Kral Midas deyince benim aklıma ilk gelen kulaklarıdır. Dokunduğu herşeyi altına dönüştürmesiyle de bilinir. 2 yıl önce katıldığım Eskişehir'deki bir öğrenci kongresinde de bizi Yazılıkaya'daki Midas Anıtı'na götürdüler sosyal program olarak. Yazılıkaya(Midas Şehri)